Dat was natuurlijk de vraag die je op de middelbare school vooral van ouders, ooms en tantes en opa’s en oma’s kreeg. En als je al verder was dan brandweer of politie dan was dat geweldig. Zelf was ik vooral bezig met muziek en techniek. Elk jaar met mijn verjaardag vroeg ik een nieuw apparaat zoals een platenspeler of cassettedeck. Dan nam ik de nationale hitparade op en archiveerde de cassettes en zo ontstond mijn eerste muziek database (met handgeschreven kaartjes). Naast geluid vond ik licht ook superboeiend. Van het geld dat ik verdiende met tomatenplukken kocht ik een ‘lichtorgel’. Een kastje waarmee je lampen op de maat van de muziek kon laten knipperen! Very cool toen dat woord nog niet eens bestond. In de loop der tijd kwam daar een ‘looplicht’ bij waarmee je het aan-en uitgaan kon timen. Met ‘TL-buis starters’ kon ik lampen random laten flitsen. Kortom na verloop van tijd hing aan mijn plafond op de kamer in mijn ouderlijk huis een lichtinstallatie die niet onder deed voor die van mijn favoriete band…Queen.
De school disco show
Oh en natuurlijk sleepte ik al dat spul regelmatig mee naar school om samen met klasgenoot Jan de schoolavonden op te luisteren als Disco Phonetic. Met een enorme hoeveelheid speakers en een belachelijk arsenaal aan lichteffecten. De bereidwillige leraren moesten 4 x rijden om alles te transporteren.
Op het gebied van geluid werd de apparatuur steeds geavanceerder. Cassettes werden vervangen door tape en het monteren van muziek was een feit. Mijn kamer leek steeds meer op een professioneel radiostation…zonder zender. Toen ik na de MAVO in dienst ging stopte die activiteiten abrupt want het land moest worden verdedigd tegen de Russen en daar hadden ze mijn hulp bij nodig. Na 14 maanden putjes graven, survival camperen en schieten op half vergane tanks sloot ik aan bij een ander leger, dat van de werklozen.
Start bij de ziekenomroep
Maar goed, wat ik wilde was cameraman worden. Eigenlijk had ik geen idee waarom maar het leek mij erg stoer. Ik vond televisiekijken al erg leuk en voor mij was dat wel een mooi toekomstbeeld. Ik achter zo’n grote camera. Maar ja, daarvoor moest je gaan studeren aan de filmacademie in Amsterdam en dat vond ik vreselijk eng en Amsterdam leek mij een gevaarlijke stad. Het alternatief was de beroepsopleiding van de NOS; instituut ‘Sandbergen’. Dus dan maar solliciteren bij de NOS. Daar zochten ze toch wel iemand met enige ervaring en die had ik niet.
Via mijn moeder kwam ik terecht bij de ziekenomroep van verpleeghuis ‘De Plantage’ waar zij als vrijwilliger werkt. Ze hadden een technicus nodig en voor mij was dat een ‘no-brainer’. Dat moest ik worden.
Daar leerde ik de fijne kneepjes van radiomaken, timing, het ‘instarten’ van plaatjes en het rekenen met tijd om precies op het ANP nieuws van 12:00 uur uit te komen met de laatste plaat en eindtune. Wij acteerden alsof we de NOS zelf waren. Zeer professioneel maar met de spullen van een amateur. Elke zaterdagochtend en woensdag avond 2,5 uur live radio.
Een van de collega’s was electronicus en werkte bij een geluidsbedrijf en kwam dus nóg meer in aanraking met professionals en nieuwe spullen. En zo bracht hij een keer een videocamera met recorder mee. En ik bedoel dus echt 2 aparte apparaten en met spoeltjes, geen casette. In zwart wit nog maar het was wel fascinerend om beelden te kunnen opnemen en direct te kunnen terugzien. Misschien is het daar wel begonnen?
Volgende keer, de eerste VHS camcorders op de Efteling.
